In Eurowhiteness houdt Hans Kundnani, zoon van een Brits-Indiase vader en een Nederlandse moeder, pro-Europeanen een spiegel voor. Het narratief van de EU is er een van vrede. Uit de lessen van wat Europeanen elkaar aandeden kwam de Unie voort. Verzoening als gemeenschappelijke opdracht, onderlinge technocratie als oplossing.

Wat ontbreekt? Niet de Europese reflectie in relatie tot elkaar, maar tot de rest van de wereld. In het collectieve geheugen over de Europese integratie is de Tweede Wereldoorlog het grootste hoofdstuk, maar kolonialisme slechts een alinea. Alsof Europa een regio is met alleen een eigen geschiedenis, afgesloten van andere continenten. In 1957 werden de koloniën van België, Nederland, Italië en Frankrijk opgenomen in het Verdrag van Rome. Zo kwam het grootste territorium van het project Europa niet in Europa maar in Afrika te liggen. De geschiedenis is bekend: de Fransen voerden een bloedige oorlog, maar tevergeefs: Algerije werd onafhankelijk. Zo werd de oorlog na 1945 door Europese landen afgezworen, maar wel alleen met elkaar. Pas in 1975 volgden de Portugese koloniën Mozambique en
Kaapverdië.

Terwijl de Holocaust met reden onderdeel is van de gemeenschappelijke herinneringscultuur, geldt dit niet voor het kolonialisme. Geen gezamenlijk monument of aandacht hiervoor in museum. Als landen wel stilstaan bij hun koloniale geschiedenis – wat gelukkig steeds vaker gebeurt – doen ze dit los van elkaar. Waarom is dit? In een tijd waarin we ons afvragen waarom de kloof tussen Europa en het mondiale Zuiden zo groot is, is dit een vraag die we onszelf moeten stellen.